Dziecko do Chrztu Świętego należy zgłosić przynajmniej dwa tygodnie przed przewidywaną uroczystością. W przypadku chrztu dziecka nie mieszkającego na terenie parafii wymagane jest zezwolenie na chrzest z parafii zamieszkania, ponieważ chrzest wszczepia przyjmującego ten sakrament w konkretną wspólnotę parafialną, w której urzeczywistnia się i działa Chrystusowy Kościół.
Chrzest zgłaszają rodzice dziecka lub jego prawni opiekunowie. Sakrament ten udzielany jest ze względu na wiarę Kościoła (ze szczególnym uwzględnieniem wiary rodziców). Udziela się go w nadziei, że dziecko będzie wychowane po katolicku w środowisku, w którym jest wychowywane. Dlatego jeśli nie ma do niej żadnych podstaw (niewierzący rodzice, bądź opiekunowie), chrzest odkłada się aż do czasu jej zaistnienia! (KPK kan. 868 § 1.2.). Oznacza to, że nie udzielamy chrztu dzieciom ludzi niewierzących.
1. Akt urodzenia dziecka z Urzędu Stanu Cywilnego.
2. Nazwiska i imiona chrzestnych wraz z adresami ich zamieszkania.
3. Zaświadczenie z parafii rodziców chrzestnych, że są praktykującymi katolikami.
■ niewierzący i niepraktykujący,
■ osoby innej religii,
■ pozostający tylko na kontrakcie cywilnym lub związku partnerskim,
■ nie bierzmowani i nie uczęszczający na katechezę szkolną,
■ prowadzący gorszący tryb życia.
Obowiązki osób podejmujących funkcję chrzestnego określa szczegółowo prawo Kościoła (KPK kan 872-874). Wszyscy jesteśmy ludźmi wolnymi i sami podejmujemy decyzję jak będziemy żyli; tzn. czy w oparciu o Boże Przykazania, czy też tak, jakby Boga nie było. Musimy jednak pamiętać, że każdy wybór pociąga za sobą określone konsekwencje. Dlatego w pragnienie bycia chrzestnym (od słowa chrzest!) musi być wpisana żywa wiara, przejawiająca się w uczynkach (praktyki religijne). Osoby, które nie praktykują same pozbawiają się przywileju bycia chrzestnym i pretensje mogą mieć jedynie do samych siebie, gdyż jako praktycznie niewierzący nie mogą pomagać rodzicom dziecka w obowiązku wychowywania go w wierze Kościoła.
